De veertienjarge Brighton groeit op in een psychiatrische inrichting in de jaren ’30 en ’40, hoewel zijzelf geen zorg nodig heeft: ze groeit er op omdat ze er geboren is. Samen met haar beste vriend Angel weet ze te ontsnappen. Het boek snijdt een heftige thematiek aan: de psychiatrie, de erbarmelijke omstandigheden daarvan, de naderende oorlog, een verstoorde relatie met ouders en de wereld. Toch lijkt de auteur zich niet te veel te willen ‘branden’ aan deze onderwerpen en wordt er niet diep op ingegaan, ze vormen meer de achtergrond waarop bijvoorbeeld Brightons gevoelswereld en haar band met Angel wordt uitgewerkt. Dat voelt voor de lezer als een gemiste kans. De sterke kant van het boek is het uitwerken van de dynamiek tussen twee getraumatiseerde personen, en het realistisch en meeslepend beschrijven van iemands innerlijke leven in haast onoverkomelijke situaties. Ook de botsing met de ‘echte’ wereld buiten de instelling is rauw omschreven. Het verhaal is goed, de uitwerking ervan is helaas enigszins langdradig door de onophoudelijke negativiteit, trauma en leed. Verberg tekst