Op haar tweeëntwintigste werd Sumire voor het eerst van haar leven verliefd. Het was een hevige verliefdheid, als een tornado die over de vlakte raast. Zo een die alles op zijn pad omverblaast, de lucht in slingert, aan stukken rijt en volkomen vernietigt. Zonder een moment aan intensiteit te verliezen steekt hij de oceaan over, ruïneert Angkor Wat, verbrandt de Indische jungle met de laatste bedreigde tijgers en al, in de Perzische Woestijn verandert hij in een zandstorm en bedelft een exotische citadel onder het zand. Een verliefdheid van waarlijk monumentale proporties. Het voorwerp van Sumire's liefde was zeventien jaar ouder en getrouwd. En, moet ik erbij zeggen, het was een vrouw. Hier begon het allemaal, en hier eindigde het (bijna) ook." Het zijn de eerste regels van een roman die de lezer meeneemt op een meeslepende emotionele tocht door de hoofden van Sumire en de onderwijzer K. Op een magistrale wijze vertelt Haruki Murakami hoe het verder ging met die verliefdheid en wat het deed met de vriendschap tussen K. en Sumire. Sumires verwarring -- niet in de laatste plaats over het schrijven zelf ("Mijn hoofd zit zo vol met dingen waar ik over wil schrijven. Het is net een wonderlijke stal. Allerlei beelden, landschappen, flarden van gesprekken, mensen in allerlei houdingen. In mijn hoofd zie ik ze heel helder en levendig. Ze roepen allemaal: "Beschrijf mij!"'), de boeken die zij en K. lezen en ten slotte de ontmoeting met Miu, een vrouw die jaren ouder is maar voor wie Sumire een ongekende liefde opvat -- Murakami vertelt het allemaal op een erg aanstekelijke, grappige en herkenbare manier. Zijn spel met beelden en taal is ongeëvenaard. Eenvoudige, heldere beelden die de kern raken, mysterie dat nooit te ver gezocht is, maar steeds nog aan de door ons gekende wereld lijkt te raken, het zijn slechts enkele van de succesvolle ingrediënten waarvan Murakami zich bedient. Dat hij zich niet beroept op traditionele Japanse beelden (kersenbloesem, kimono, no-theater zijn voor hem aspecten die tot een afgesloten verleden behoren) maken hem niet populair bij de oudere generatie Japanse literatuurcritici. Maar de herkenbaarheid van zijn personages hebben hem wel een miljoenenverkoop in het buitenland opgeleverd, net omdat het, zoals hij zelf meermaals stelde, er niet toe doet of zij Japans zijn of niet.

Hoewel de panorama's die Murakami schetst in Spoetnikliefde minder groots in omvang zijn dan in Opwindvogelkronieken, zijn ze net zo indrukwekkend. [Marjan Bex] Verberg tekst

De Japanse onderwijzer K. is verliefd op goede vriendin Sumire (22) die echter voor het eerst verliefd is op een vrouw, haar 17 jaar oudere, getrouwde bazin Mioe. Sumire praat veel over haar gevoelens voor Mioe en of ze haar erover moet vertellen, met de begrijpende K. die gefrustreerd een relatie begint met de moeder van een leerling. Op een dag wordt K. vanuit Griekenland gebeld door Mioe omdat Sumire tijdens de vakantie spoorloos is verdwenen en vraagt hem te komen. K. hoort dat Sumire, nadat ze aan Mioe haar liefde heeft bekend en deze niet beantwoord werd, is verdwenen. K. kan haar ook niet vinden en gaat terug. Maanden later wordt hij gebeld door Sumire; hij weet zelf niet of dit wishful thinking is. Deze uitstekend vertaalde vijfde roman van de Japanse auteur werd door de Britse pers goed ontvangen. Ontroerend en lichtvoetig wordt het trieste verhaal van twee onbeantwoorde liefdes verteld, waarin terloops 'grote' onderwerpen (liefde, relaties, leven en dood) knap zijn verwerkt. De drie hoofdpersonen, vooral de sympathieke K. worden erg goed getroffen. Normale druk. Verberg tekst