Pakistan kan je moeilijk een uitverkoren reisbestemming noemen. De meeste informatie die we krijgen vanuit dit buurland van India, Afghanistan en Iran is ronduit negatief. Het is niet alleen een land van grote overstromingen en andere natuurrampen, maar vooral ook van bomaanslagen en talibanaanvallen. Bovendien is Pakistan het land dat Osama Bin Laden herbergde. President Obama noemde het ooit ‘het gevaarlijkste gebied ter wereld’ en met de liquidatie van Bin Laden kreeg hij nog gelijk ook.
Rudi Rotthier, voormalig journalist van De Morgen, reisde twintig jaar geleden al door Pakistan, en deed dat in 2010 opnieuw. Met enig voorbehoud, omwille van de vele waarschuwingen over het gevaar dat om elke hoek schuilt, trok de auteur schoorvoetend naar Pakistan, met als hoofddoel met de mensen te praten over hun land. Hoe ervaren zij hun land, dat in de rest van de wereld met veel argwaan wordt bekeken?
Verschillende keren lezen we dat Pakistan ‘een slecht land met goede mensen’ is. Langzaamaan ebt de angst en schroom van Rotthier weg naarmate hij in contact komt met de bevolking, die hem zeer gastvrij bejegent. Op geen enkel moment voelt hij zich bedreigd. Hij kan praten met de gewone mens in de straat, maar ook met topmensen uit verschillende politieke partijen, zowel uit de gematigdere als uit de extremistische. Hij ziet wat de taliban het land heeft aangedaan, maar leert ook dat vele mensen hoop hebben op beterschap. Tegelijk wordt het land geleid door een corrupte toplaag, de president inbegrepen. Schrijnend zijn de verhalen over de vele spookscholen en spookjobs. Duizenden scholen en jobs bestaan enkel op papier, en de rijken worden er rijker van. Nochtans zijn er op het vlak van onderwijs al serieuze vorderingen gemaakt, zeker wat betreft het onderwijs voor meisjes, al heeft dat vaak te maken met privé-initiatieven. Rotthier was ook ter plaatse tijdens de grote overstromingen van 2010. Hij beschrijft hoe de politici en de hulpdiensten traag op gang komen, en dat ook hier privé-initiatieven belangrijk zijn om hulp te bieden. Tijdens zijn reis doet hij de verschillende grote steden aan, van Lahore over Islamabad tot de meest verderfelijke stad van alle, Karachi. Hij moet telkens toelatingen krijgen om rond te reizen en verblijft soms noodgedwongen in het Marriott Hotel, waar hij eventjes kan uitblazen om zijn volgende tocht te ondernemen.
Rotthier brengt een zeer genuanceerde analyse van een moeilijk te begrijpen land, met lichtpunten bij de gewone bevolking, die vooruit wil, maar wordt beknot door een slecht draaiend politiek en economisch systeem, waar de terreur telkens om de hoek loert. De complexiteit komt ook tot uiting in de vele gesprekken die hij voerde met mensen uit alle lagen van de bevolking. De lont aan de wereld is een pretentieloos, zeer leesbaar boek. Achteraan volgen een verklarende woordenlijst en wat cijfermateriaal.
[Kris Mattheeuws] Verberg tekst

De auteur, Vlaams journalist/reiziger, geeft in vijftien verhalen, die deels eerder verschenen in het Vlaamse nieuwsmagazine Knack, een beeld van het huidige Pakistan. Ontmoetingen met mensen, religie en cultuur, gastvrijheid, afstand tot de westerse cultuur. Doordat de auteur zelf geen Urdu of andere inheemse taal beheerst, spelen tussenpersonen (tolk, gids, chauffeur) in het boek een belangrijke rol. Onbegrip, dubbelzinnigheid en afstand zijn daardoor sterk aanwezig. Toch veel aandacht voor het leven van de 'gewone' Pakistaan, en ook goede feitelijke informatie over de geschiedenis, politiek en samenleving. Vereist enige voorkennis, maar is voor de geschoolde en in niet-westerse zaken geïnteresseerde lezer een boeiend, maar niet altijd gemakkelijk boek. Goed leesbaar, geschreven in de vorm van persoonlijke ontmoetingen en gesprekken. Niet bedoeld en geschikt als reisgids. Kaartjes, woordenlijst, geschiedenis, statistieken.