In een prachtig dal verschijnt een grote hond. De hond heeft honger en speelt alles naar binnen wat op zijn pad komt. De dieren in het dal doen veel moeite om de hond op andere gedachten te brengen, maar dat lijkt zijn honger niet te stillen.

De prenten in dit verhaal zijn wonderlijk warm, iets wat past in de lieflijke boodschap van vriendschap en hoop die het boek wil uitstralen. Het staat echter best wel in contrast met de vreselijke hond en diens vraatzucht. Ze zijn druk, iets wat je niet vaak tegenkomt in hedendaagse prentenboeken, maar dat werkt best goed: ze lijken qua stijl op die in oude sprookjesboeken. De prenten zijn zó sprekend, dat ze op een gegeven moment het verhaal overnemen van de tekst, en volledig woordeloos het boek eigenhandig verderzetten. Dat werkt goed.

Het verhaal zelf vond ik een beetje verwarrend of niet echt stroken met de realiteit van vreselijke dingen die gebeuren. Daar leken de jonge toehoorders weinig problemen mee te hebben. Misschien omdat het boek hen niet betuttelt, en ook zware woorden en beelden niet schuwt: het laat de kleuters zelf de boodschap achterhalen en ontdekken. Een pareltje waar je even door de schelp heen moet kijken. Gelukkig trekken de prenten en uitgave zo hard aan, dat het al snel een favoriet in de boekenkast kan worden.