Terwijl de televisiereeks True Blood op zijn laatste benen loopt en elke jaargang zichzelf meer in de voet schoot met ridicule verhaallijnen, blijft de reeks waarop het gebaseerd is verrassend stand houden. Charlaine Harris heeft vorig jaar besloten om na dertien boeken haar hoofdpersonage Sookie Stackhouse eindelijk rust te gunnen, voor de Nederlandstalige lezers zijn er gelukkig nog enkele boeken te gaan.
Op leven en dood is immers het tiende boek uit de reeks en sluit netjes aan op de gebeurtenissen uit deel negen. De elfenoorlog is achter de rug en Sookie en haar vrienden dragen er nog steeds de sporen van. Niet alleen zijn er verschillende slachtoffers gevallen, ook is de elfenwereld voorgoed afgesloten van de mensenwereld, wat betekent dat Sookie haar elfenovergrootvader Niall nooit meer te zien zal krijgen. Gelukkig is er ook goed nieuws; haar broer Jason lijkt eindelijk het geluk gevonden te hebben bij zijn nieuwe vriendin, terwijl Sookie zelf in een passionele liefdesrelatie zit met de vampier Eric Northman. Bovendien lijkt de coming-out van de weers en andere vormveranderaars minder problematisch dan gevreesd.
Net wanneer alles koek en ei blijkt, trekken opnieuw donkere wolken samen. Niet alleen vinden enkele weerwolven een lijk op het terrein van Sookie, ook worden sporen gevonden van elfen die rond het huis slopen. Alsof dat nog niet voor voldoende hoofdbrekens zorgt, is er ook nog de onderhuidse rivaliteit tussen Eric en Victor Madden, de rechterhand van de nieuwe vampierenkoning van Louisiana.
Net als in de vorige romans neemt Harris ruimschoots de tijd om haar verhaal te vertellen en verwijst ze geregeld naar gebeurtenissen en personages die in de vorige romans een rol speelden. Door deze kort samen te vatten en telkens de belangrijkste ‘spelregels’ tussen vampiers, mensen en andere wezens te verduidelijken, kan de lezer (opnieuw) snel in Harris' universum duiken. Opvallend genoeg remt dit het verhaal niet substantieel af, noch komt het als storend over. Harris investeert immers in de eerste plaats in het beschrijven van haar universum en haar hoofdpersonages, zonder daarom meteen een uitgebreide wereld of emotioneel diepgaande personages neer te zetten.
Het is een vreemde combinatie die opvallend goed werkt; de plotlijnen zijn eenvoudig maar doeltreffend en de wereld weliswaar anders dan de onze, maar voldoende vertrouwd (zij het net ietsje exotischer voor de Europese lezer), want geworteld in het dagelijkse leven van de doorsnee burger. Harris is geen groot schrijfster, maar ambieert dat ook niet te zijn. Ze weet perfect haar verhaallijnen te doseren en een rode draad doorheen het geheel te weven. Langzaam maar zeker bouwt ze haar kleine plotontwikkeling uit die in het laatste deel van het boek even snel opkomt als hij opnieuw verdwijnt, zij het niet zonder enkele zaadjes voor het volgende deel geplant te hebben.
In tegenstelling tot de televisiereeks, die al even snel als het opkwam ten onder ging aan vergezochte verhaallijnen en overdreven aspiraties, houdt Harris in haar boeken het einddoel voor ogen en blijft ze gedegen, ontspannende literatuur brengen die nergens verveelt, en net daardoor vlot wegleest.
[Jurgen Boel] Hide text

Heel Sookies wereld staat op haar kop: nu de elfenoorlog achter de rug is, nu haar liefdesrelatie met de vampier Eric in een stroomversnelling komt en de gedaantewisselaars zich bekend hebben gemaakt, zou het heel wat kalmer om haar heen moeten zijn. Niets is minder waar. De elf Colman achtervolgt haar omdat hij haar verantwoordelijk houdt voor de dood van zijn kind. Charlaine Harris (1951) is een schrijfster van 'urban fantasy' die zich vooral richt tot 'young adults', maar in de VS ook veel volwassen fans telt. Met haar normale cocktail van 'huiselijke drama's' en bovennatuurlijke dreiging, vervalt Harris in het, in dit geval traag op gang komend, neerpennen van een formule. Dat zal de fans worst wezen. Fantasy-liefhebbers en romantische zielen blijven dol op deze reeks. Normale druk.