De klassieker uit 1979 volgt een aantal jaren uit het leven van Cornelius Suttree, die zijn dagen begin jaren vijftig al vissend, minnend, rondzwervend en drinkend doorbrengt op en rond de rivier de Tennessee. Waar hij vandaan komt, lijkt nauwelijks van belang - er zijn nachtmerries over een gestorven tweelingbroer, er is een achtergelaten vrouw, een dode zoon - waar hij naartoe gaat nog minder.

Zijn leven spiegelt het openbare riool dat als zijn broodwinning fungeert: aan de oppervlakte lijkt alles gelijk te blijven, maar in de onderstroom volgt de ene ranzigheid de andere op.

De bodemloosheid van de menselijke miserie fungeert dan ook als rode draad - mensen sterven, vechten en verliezen zichzelf - maar het vaak groteske karakter van de gebeurtenissen, en van de mensen die Suttree in Knoxville kruist, zorgt voor de nodige lichtheid. De meesten van zijn vrienden worden nooit meer dan de schimmen die ze ook echt zijn, maar Gene Harrogate, die bij Suttree in het werkhuis terechtkomt nadat hij met grote ijver een meloenenveld ontmaagd heeft, blijft meer dan hangen.

De roman lees je niet in de eerste plaats voor het verhaal, maar wel voor de stijl. Hij is van een talige perfectie waar de meesten alleen maar naar kunnen hengelen. McCarthy schrijft als de maalstroom van de Tennessee en verwoordt de grootste goorheid in de mooist mogelijke bewoordingen.

Zijn tocht leidt 'naar een donkerder stad, langs blind gestenigde lampen, rokende scheve krotten, porseleinen honden en geverfde autobanden waarin vuile bloemen groeien'.

Zijn zinnen zijn muziek, en die zijn in de vertaling net zo welluidend als in het origineel. De Amerikaan schreef twintig jaar aan het werk en het resultaat is net zo meedogenloos voor de lezer als voor de schrijver: er zijn geen hoofdstukken, en dus nauwelijks pauzes. Twintig jaar eraan lezen zal u niet. Er twintig jaar deugd van hebben? Geen twijfel aan.

Vertaling: Harrie Lemmens.

SOFIE DE SMYTER ■

Hide text

Magnum opus van Cormac McCarthy (1933) die bekend werd door zijn verfilmde boeken ‘Al de mooie paarden’, ‘De weg’ en ‘Geen land voor oude mannen’. Eerder verschenen onder de titel ‘Angel’ (1996). Het verhaal gaat over Suttree, een jonge man die met zijn rijke familie heeft gebroken en aan de zelfkant van de Amerikaanse samenleving zijn identiteit wil hervinden. Hij woont in een woonboot aan de oever van de rivier de Tennessee en probeert met vissen in zijn onderhoud te voorzien. Opgejaagd door armoede, geweld en waanzin voelt hij zich verbonden met soortgenoten die hun heil zoeken in drank en criminaliteit, bij de hoeren en bij elkaar. In de loop van het verhaal blijkt dat Suttree een zoontje heeft verloren, een traumatische gebeurtenis. De roman is een beeldrijke, intense beschrijving van het voortschrijden van de tijd, de vergankelijkheid van het leven en de onverbiddelijke impact van de dood. Door de heldere precisie van schrijven wordt de tragische menselijke conditie pijnlijk duidelijk en tegelijk overrompelend mooi beschreven. Inmiddels een Amerikaanse klassieker. Kleine letter. Hide text