Als je naar Harvard bent geweest, behoor je tot een elitegroepje, een clubje van slimme mensen, en je verliest elkaar nooit meer uit het oog. Elke vijf jaar komt er een jaarboek uit met daarin de adressen en een stukje leven van de alumni. Dat overzichtje schrijven ze zelf, dus is het logisch dat het leven er op papier net iets mooier uitziet dan het in werkelijkheid is. Op de reünie komt niet zelden aan de oppervlakte wat in de tekst niet geschreven werd. Het jaarboek van Deborah Copaken Kogan opent met die overzichtjes en je moet goed opletten welk verhaal later bij wie hoort. Terugbladeren is soms noodzakelijk om te weten welk personage waar woonde en welke man en kinderen bij haar hoorde.
Centraal staan vier vrouwen die samen afstudeerden in 1989: Addison, Clover, Mia en Jane. Op het tweede en derde plan verschijnen dan de echtgenoten, de kinderen en de vrienden. Andere afgestudeerden vullen de leemtes op in de beschrijving van wat eens een hechte groep was, maar die de laatste twintig jaar uit elkaar gegroeid is. Terwijl de datum van de reünie nadert, liggen sommigen op een ramkoers, anderen staan oog in oog met mogelijk rampzalige gebeurtenissen en weer anderen staan voor een grote verandering in hun leven. Addison is een telg uit een rijke familie. Zij zit vast in een huwelijk met een egoïstische man die amper iets heeft bijgedragen aan de opvoeding van de kinderen. Clover worstelt met infertiliteitsproblemen en met een plots ontslag. Aan haar veelbelovende carrière bij de bank komt een einde door het economisch debacle van 2008 en haar man wil niet meewerken aan een zwangerschap via ivf. Mia is gelukkig getrouwd met een veel oudere regisseur die het gemaakt heeft in Hollywood. Ze is voltijds bezig met het bemoederen van drie tieners en een baby, terwijl ze probeert te negeren dat haar passie van destijds, toneel spelen, volkomen op de achtergrond is geraakt. Jane is weduwe en woont in Parijs met dochter en vriend. Ze is een succesvolle journaliste, al is ze een Vietnamese oorlogswees, geadopteerd door Amerikanen. Haar vriend bedriegt haar als ze in Boston voor haar doodzieke moeder zorgt. Bovendien komt ze schokkende dingen te weten over haar eerste man.
In het begin kost het behoorlijk wat moeite om al de losse fragmenten met elkaar te verbinden. Het is tegelijk de sterkte en de zwakte van het boek dat de verhaallijnen door elkaar lopen en elkaar als het ware lijken te bestuiven. Kogan maakt van deze doorsnede van het leven van een aantal veertigers net geen soap opera. Het is een levendig verhaal, soms tragisch, soms humoristisch, rond de bekende thema’s van liefde, verlies, schuld en boete. De karakters ontmoeten en beïnvloeden elkaar, zodat nieuwe intriges in elkaar vervlochten geraken en nieuwe spanningen gecreëerd worden. Zelfs na twintig jaar worden oude conflicten plots weer actueel, gevoelens die men dacht begraven te hebben, steken weer de kop op, vroegere verliefdheden worden nieuw leven ingeblazen en dat soms met verregaande gevolgen. De auteur hanteert een intelligent proza. De korte zinnetjes die in chicklits zo geliefd zijn, worden vervangen door lange hoofdzinnen, onderverdeeld in verschillende bijzinnen, die ook nog eens door tussenvoegingen verbreed worden. Het geheel is dan niet zelden twaalf regels lang.
Dit is niet het eerste boek van de auteur. Ze schreef eerder al een pakkend relaas over haar wedervaren als fotografe-journaliste in oorlogsgebieden. Het gevaar bestaat dat lezeressen die haar eerste boek kennen op het verkeerde been gezet worden: dit boek is fictie. Het is niet spannend, het vraagt grote aandacht qua stijl en structuur en het gaat over eerder alledaagse dingen in het leven van bevoorrechte blanke vrouwen en mannen. Intrigerende lectuur voor wie meer verwacht van vrouwenboeken en net iets meer aandacht kan opbrengen. [Gerda Sterk] Hide text

In 1989 waren Clover, Addison, Mia en Jane kamergenoten op Harvard. Sindsdien scheidden hun wegen zich, maar de vier vrouwen bleven elkaar, net als de andere afgestudeerden, volgen via het Harvard jaarboek. Elke vijf jaar vertelden ze hierin, via korte levensbeschrijvingen, hoe het hen verging. Maar net als bij status-updates op facebook werden vooral de positieve aspecten beklemtoond, om indruk te maken en krenkingen te camoufleren. Tijdens een reünieweekend komen ze er dus achter dat de levens van hun roommates er in de realiteit heel wat minder rooskleurig uitzien. Die confrontatie doet in de spiegel kijken en roept bij elk van hen prangende vragen op: zo verdergaan of het roer resoluut omgooien? De tweede roman van de fotojournaliste Kogan is vlot geschreven en -- bij momenten -- scherp en grappig, zoals de flaptekst belooft, maar het verhaal bevat ook heel wat wijdlopige passages. Een eigentijdse vrouwenroman over de brede kloof tussen wensdroom en realiteit, voor een brede lezersgroep. Kleine druk. Hide text