Hassnae Bouazza groeide op in Nederland als kind van Marokkaanse ouders. Ze leerde Arabisch, Berbers, Nederlands, Engels en Frans en belandde in de journalistiek. Omwille van haar taalkennis kreeg ze de opdracht om de Arabische actualiteit te coveren. Zo volgde ze van op de eerste rij de lenterevoluties in verschillende landen en kreeg ze de kans bekende Arabieren uit de wereld van politiek, cultuur en showbizz zelf te ontmoeten.
Wat haar als journaliste steeds meer begon te ergeren, is dat de westerse media een karikaturaal beeld ophangen van de Arabieren. Als er vrije nieuwsgaring is, en concurrentie tussen nieuwszenders, dan zou je verwachten dat de media ertoe gedwongen zijn een objectief beeld te geven van de werkelijkheid. Niets is minder waar. De media zoeken beelden die de stereotypen bevestigen.
Een sterk voorbeeld is het bericht dat een geestelijke gesteld zou hebben dat een moslim seks mag hebben met zijn vrouw tot drie dagen nadat ze overleden is. Dat bericht ging de wereld rond als een lopend vuurtje, maar het bericht dat het fout was haalde de meeste kranten niet. De media zijn geneigd in te zoomen op de extremen die niet representatief zijn.
Daarom begint Hassnae haar eigen campagne om verhalen te vertellen uit het dagelijks leven van de Arabische ‘Henk en Ingrid’. Ze doet dit door te vertellen over tv-series, films en muziekvideo’s, de obsessie voor de deugdzaamheid van de vrouw, seksualiteit en lichamelijkheid… Geleidelijk aan ontstaat een beeld van een maatschappij in transitie. De Arabische landen hebben bijna allemaal repressieve regimes met een sterke controle op de media. Toen Al-Jazeera werd opgestart, al gauw gevolgd door gelijkaardige nieuwszenders, luidde dit een revolutie in. Door de alomtegenwoordigheid van de schotelantennes verloren de regimes hun greep op de berichtgeving. De kritische nieuwsuitzendingen werden gevolgd door ondeugende clips, in populaire soaps verschenen homo’s of werd geweld tegen vrouwen aangeklaagd, in films werden politieagenten als corrupte figuren afgeschilderd. De seksualiteit is een opvallend strijdperk, maar er is ook een belangrijke politieke dimensie. In de afgelopen jaren zijn de geesten sterk geëvolueerd. De Arabische lente is daar een uiting van: de Arabische Henk en Ingrid laten niet meer met zich sollen, ze willen inspraak. 
Hassnae Bouazza is een slimme auteur. Ze vertrekt vanuit kleine verhalen, anekdotes uit haar persoonlijke leven en roddels over pop- of filmsterren, maar sleept je zo mee naar het grote verhaal. Andere auteurs hebben dezelfde analyse gemaakt vanuit een totaal andere invalshoek. In de demografie is er een wet die stelt dat wanneer meer dan vijftig procent van de vrouwen in een samenleving geletterd zijn, het geboortecijfer daalt en er een kentering ontstaat. Die uit zich in een omverwerping van het regime en een periode van politieke instabiliteit. Dat is precies wat we vandaag zien in verschillende Arabische landen. De gestudeerde vrouwen laten zich niet meer onbetuigd, hun emancipatie leidt tot een bredere emancipatiegolf. Arabieren kijken illustreert dit perfect. De manier waarop Hassnae Bouazza haar verhaal aanbrengt, is leuker om te lezen dan een demografische analyse en zal ondanks de ogenschijnlijke lichtvoetigheid wellicht ook langer in de herinnering blijven hangen. [Johan Vangenechten] Hide text

Van jongs af aan kijkt de auteur naar Arabische tv-zenders: Egyptische films, soaps, nieuwszenders en religieuze uitzendingen. Ze kan die volgen, omdat ze bij haar thuis in Brabant Arabisch praten. Ze komt ook vaak in Marokko, waar ze geboren is en familie heeft. Zij laat in dit boek de gewoontes en gedragingen van gewone mensen in Arabische landen zien, zoals zij ze heeft leren kennen. Hassnae Bouazza (1973) woont vanaf haar vierde jaar in Nederland, is journaliste en publiceert in Vrij Nederland, de Volkskrant en Elle. Ze schrijft vanuit een grote betrokkenheid. Ze gaat ook in op de 'Arabische lente' en heeft daar een andere kijk op dan veel Nederlandse commentatoren. Heel zinnig en ook erg leuk om te lezen.