Kit Probyn, ervaren stafmedewerker van de Dienst Buitenlandse Zaken van Engeland, neemt samen met een Amerikaans team huurlingen undercover deel aan een operatie in Gibraltar om een gevaarlijke terrorist op te pakken. De missie lijkt geslaagd af te lopen, veel details worden er niet over gegeven maar zijn oversten zijn uiterst tevreden. Probyn voelt echter wel aan dat de operatie niet helemaal koosjer is en trekt zich met zijn vrouw terug in een klein dorpje in Cornwall. Ondertussen wordt Toby Bell privésecretaris van Quinn, de nieuwe flamboyante Engelse minister van Buitenlandse Zaken die er in geslaagd is ‘weggepromoveerd’ te worden van Defensie. Bij Defensie was hij niet onbesproken maar niemand wil loslaten hoe dat precies kwam. Quinn begint zich vreemd te gedragen, heeft een verborgen agenda en privéafspraakjes. Daarbij duikt de naam van Crispin, een louche privé-aannemer die heel wat defensiecontracten in zijn portefeuille heeft, hoe langer hoe meer op. Bell gaat zelf op onderzoek uit en vindt heel wat links naar een geheimgehouden Operatie Wildlife van drie jaar eerder, uitgerekend die Gibraltarmissie. En dan duikt plotseling Jeb op, een medestander van Probyn in Gibraltar. Hij meent te weten wat de werkelijke toedracht van de gebeurtenissen is. Probyn en Bell leren elkaar kennen en slaan de handen in elkaar om het verleden uit te spitten.
John Le Carré introduceren is allicht overbodig. Vijftig jaar geleden verscheen zijn eerste spionageroman over de Koude Oorlog. Met Een broze waarheid, zijn vijfentwintigste boek, bewijst de inmiddels 81-jarige Le Carré dat hij wel degelijk mee is met zijn tijd. Deze nieuwe thriller handelt over de invloed van particulieren op oorlogen, over hoe privémilities brandhaarden en revoluties mee aanwakkeren en controleren tot hun eigen profijt, en hoe topambtenaren en zelfs ministers daarbij marionetten worden. Natuurlijk wordt dit allemaal niet zo botweg neergeschreven. Le Carré is de meester van het verhullen, van het suggereren, van de misleiding. Net zoals de hoofdpersonen in zijn boeken misleid worden, misleidt hij zijn lezers. Maar meer dan vroeger ventileert hij woede en onmacht in een ironisch taalgebruik, waar hij vroeger veelal door een realistisch taalgebruik werd gekenmerkt. Een broze waarheid, dat afgezien van wat spanning in het eerste hoofdstuk maar weinig actie bevat, wordt gedragen door twee zoekende hoofdpersonages en enkele erg beklijvende nevenpersonages. Het is alweer een topboek geworden; alle Le Carré-navolgers mogen zich nog een tijdje tevreden stellen met een plaats op de tweede rij. Toch ook een minpunt: auteur of uitgever vonden het blijkbaar nodig een heleboel woorden in cursief af te drukken, volgens ons een onderschatting van de lezer. [Chris Vandenbroucke] Hide text

Een minister van Buitenlandse zaken met een bedenkelijke reputatie bereidt in het geheim een actie voor tegen jihadistische terroristen op de rots van Gibraltar. Zelfs Toby Bell, zijn secretaris, heeft geen benul wat zijn baas aan het doen is, vertrouwt het niet en besluit op eigen houtje onderzoek te doen. Hij wordt prompt overgeplaatst. Drie jaar later wordt hij door Kit Probyn, een ambtenaar die destijds bij de operatie aanwezig was, verordonneerd zich bij hem te melden. Dan komt hij voor een belangrijke morele keuze te staan. De helden van Le Carré’s romans zijn anti-helden, tweederangs ambtenaren die door niemand serieus worden genomen en buiten belangrijke beslissingen worden gelaten. De bazen zijn zich gewichtig voordoende mannen die op neerbuigende wijze met hun ondergeschikten omgaan. Net als de hoofdpersoon blijft ook de lezer lang in het ongewisse over wat er zich precies afspeelt. Toby Bell is geen uitzondering, al is hij minder meelijwekkend en iets doortastender dan eerdere hoofdpersonen. Een intrigerende, maar geen eenvoudige roman, maar dat is nu eenmaal Le Carré. Kleine druk. Hide text