John A. Rowe is in eerste instantie een illustrator. Naar eigen zeggen vertrekt hij voor zijn boeken dan ook meestal van een beeld in zijn hoofd, dat een illustratie wordt, en waarrond vervolgens een verhaallijn wordt gecreëerd. Dat verklaart wellicht waarom het verhaal in Prins Glimlach niet echt overtuigt. De verhaallijn is dan wel zonder meer geestig, maar de tekst is fantasieloos. In Somberland weet niemand nog hoe je moet lachen. Op een dag wordt er echter een prinsje geboren dat ? zo vindt men ? een rare uitdrukking op zijn snuit heeft: een glimlach, zo blijkt. Aanvankelijk weet men zich geen raad met dit fenomeen, maar op den duur lopen alle inwoners van Somberland weer te glimlachen. Het leuke is dat dit feelgood-verhaal hier niet eindigt, maar dat er nog een verrassend grapje volgt. Hoewel het verhaal in het begin heel eenvoudig lijkt ? en geschikt is voor kinderen vanaf drie jaar ?, wordt naderhand duidelijk dat de fijne humor bedoeld is voor iets oudere kinderen vanaf vier of vijf jaar.
De illustraties ademen somberheid uit, die niet werkelijk opklaart naarmate de glimlach het land herovert. Toch zijn de prenten zeker geslaagd. De portrettekeningen van de koninklijke familie staan alleszins als een huis: de dikke koning en koningin zitten elk op hun troon en vertonen geen spatje levensvreugde. De prent refereert aan de bekende portretten van adellijke families, waarop de vreugde inderdaad vaak ver te zoeken is. Voorts zijn de illustraties goed gevuld, maar toch ook niet te druk. Ze ondersteunen het verhaal (en hebben het verhaal ook nodig), maar bieden ook heel wat extra's. Dat zorgt voor minutenlang kijkplezier, die ook voortkomt uit Rowes atypische stijl. Opvallend is bv. het behangpapier aan de muur, waaraan ook de portretten van alle prinsen hangen: op het eerste gezicht lijkt het een wat oubollig bloemetjesbehang, tot je echt naar de bloemen kijkt en ziet dat er overal aapjes tussen staan. Een van de leuke parodieën in dit boek. [Hanna Hertmans] Hide text

In dierenkoninkrijk Somberland is iedereen vergeten hoe hij moet (glim)lachen. De vorst en vorstin van Somberland worden opgeschrikt door de geboorte van hun zesde zoon. Deze jonge prins heeft een opmerkelijke uitdrukking op zijn snoet. De prins wordt onderzocht door alle geleerden van het land, maar er mankeert hem niets. Wat is er aan de hand? Wat ouderwets aandoend, vooral in aardetinten uitgevoerd prentenboek waarin het straatbeeld, de huizen en de dieren afgebeeld zijn zoals ze in de boeken van Charles Dickens voorkomen. De prenten zijn deels met computertechniek vervaardigd. De prent op de rechterbladzijde is bladvullend, op de linkerbladzijde is een kleinere illustratie onder de leestekst gezet. De tekst staat in een grote letter met schreef en een ruime interlinie. Bij de vertaling is het niet helemaal gelukt alle Engelse teksten in de illustraties door passende Nederlandse teksten te vervangen. Vanaf ca. 5 jaar.

Dat lachen gezond is, weet iedereen, maar in het land van koning Somberman lacht nooit iemand... omdat niemand meer weet hoe dat moet. Op een dag wordt er in Somberland een prinsje geboren en iedereen schrikt van de vreemde uitdrukking op zijn snuit. Het prinsje is vast ziek, maar geen enkele dokter weet raad. Het volk wordt ongerust, zeker wanneer de enge ziekte de hele koninklijke familie besmet lijkt te hebben. Maar eigenlijk ziet het er allemaal best leuk uit, dus kan het toch niet zo erg zijn? Na een poosje doet iedereen mee en vele jaren later heeft Prins Somberman de Zesde nog steeds dezelfde uitdrukking. De dieren noemen hem “prins Glimlach, de prins die ons weer leerde lachen”. Maar wanneer hijzelf een klein prinsje krijgt, lijkt alles opnieuw te beginnen... Een mooi verzorgd prentenboek met een bijzondere kaft waarop Prins Glimlach troont met om hem heen zijn somber kijkende familie. De tekst is vlot leesbaar en rijkelijk geïllustreerd met een kleine prent onder de regels en daarnaast een paginavullende illustratie. De originele tekeningen vol geestige details maken een essentieel onderdeel uit van het verhaal omdat ze tonen wat er juist aan de hand is en zo de tekst uitstekend aanvullen. De figuren zijn gepersonifieerde dieren. Ze zijn gekleed in negentiende-eeuwse kledij en bewegen in een wat ouderwetse setting die uitstekend past bij de sfeer van het verhaal. Met de glimlach die bij iedereen langzaam maar zeker zijn intrede doet, krijgen de eerst sombere prenten steeds meer kleur. Het verhaal leest als een sprookje en zal groot en klein zeker aanspreken!

Hide text