Philippe Claudel is internationaal vooral bekend van de historische thriller Grijze zielen, die talloze prijzen won en in Frankrijk door de boekhandelaars werd verkozen tot boek van het jaar. Wanneer schrijvers voor volwassenen zelf kinderen krijgen, raken ze vaak geïnspireerd om ook eens iets voor hen te schrijven. Dat heeft de jeugdliteratuur al een aantal mooie klassiekers opgeleverd, zoals Rudyard Kiplings Junglebook of A.A. Milne's

Winnie de Poeh. Maar ik durf te betwijfelen dat Claudels verhalenbundel het ooit tot kinderklassieker zal schoppen. Uit het titelverhaal blijkt dat Claudel veel waarde hecht aan kinderen: zonder hen zou de wereld een vreugdeloze, kleurloze plaats zijn. Dat de auteur een erg idyllisch beeld van kinderen heeft, blijkt uit zijn beschrijving van hun vluchtoord: de kinderen leven er een Pipi Langkousachtig bestaan, en "niemand kreeg er ooit op zijn kop! Niemand!" Maar Astrid Lindgren liet in haar boeken duidelijk doorschemeren dat de wereld van Pipi geen zorgeloze idylle is, en een recent Brits BBC programma, 'Boys Alone', waarin een groep jongens een paar weken zelfstandig in een huis mocht leven, moest stopgezet worden omdat de kinderen elkaar begonnen te mishandelen. Dit zijn niet de kinderen die Claudels boek bewonen, en het mag duidelijk zijn dat hij er een erg romantisch kindbeeld op na houdt. Wanneer hij kinderen aan het woord laat die een stuk minder op hun mondje gevallen te zijn, zoals in 'Het zware leven van de fee', waarin een kind een fee terechtwijst, dringt nog steeds de achterliggende gedachte zich op dat het de volwassenen zijn die de kinderen cynisch gemaakt hebben. Impliciet lees ik ook in die verhalen een duidelijk heimwee naar de onbezorgde, onschuldige kindertijd, naar kinderen die nog in feeën en sprookjes geloven.

Verschillende verhalen in deze bundel zijn met humor en een onmiskenbare taalvirtuositeit geschreven, maar het is jammer dat de meeste teksten duidelijk draaien rond één bepaald idee. De leukste tekst vond ik 'Bestimpel me goed!' een verhaal geschreven in een nonsenstaal die sterk doet denken aan de oersonate van Kurt Schwitters. Verder bevat de bundel verschillende didactische verhalen en zowel de teksten als de illustraties doen wat aan de belerende literatuur uit de vroege jaren '80 denken. De intrusieve stem van de verteller onderstreept dat gevoel: "aan jou kan ik het wel vertellen, omdat jij het bent, als je belooft dat je het niet verder vertelt. Beloof je dat? Ik hoorde je niet! Beloof je dat?" De boodschap is mooi: Claudel streeft naar een wereld zonder oorlog, waarin alle kinderen en volwassenen gelukkig zijn, en dat liefst met veel boeken en zonder TV. Maar het blijft een boodschap. Hetzelfde gevoel heb ik bij de kinderen die dit boek bevolken: het zijn ideeën, concepten, ze leven niet, en daardoor is het moeilijk om echt door hen geraakt te worden. Dit is zeker een boek over kinderen, het is maar de vraag of het er ook een voor kinderen is. [Vanessa Joosen] Hide text

Twintig verhaaltjes voor volwassen kinderen. Of voor kinderlijke volwassenen, al naar gelang. Als ze maar van lezen houden! Zoals Lucas, die in zijn boeken een veilige schuilplaats vindt tegen de pesterijen van zijn ouders en broer. Niet dat het daar altijd rozengeur en maneschijn is. Zeker niet. Ook in deze verhalen niet. Zo zitten de nachtmerries van Louis vol bloederig mensenvlees. Wat dan voor Wahid uit Bagdad weer dagelijkse werkelijkheid is. Probeer er dan maar eens de moed in te houden. En dat doen ze, die "kleine veroordeelden tot dit leven en dit lot". Gelukkig maar dat Zazie op haar elfde een medicijn uitvindt om mensen weer lief te maken, Raymond, de oude nachtmerriejager, erg goed is in zijn vak en er wel "duizend maanden mei" zijn. En laat die blaaskaakjes, die opa's sprookjes te min vinden, maar lekker blijven gamen. Tragiek en troost, verwachting en vervulling, het zit er allemaal in. Verwoord in poëtische nuances tussen licht en donker, waarbij de tekeningen in kleur van Pierre Koppe harmonieus aansluiten, betoont Claudel (1962) zich eens te meer ontroerend en vertederend. Vrij kleine druk. Hide text