De wereld zonder kinderen
×

De wereld zonder kinderen
Reviews
Philippe Claudel is internationaal vooral bekend van de historische thriller Grijze zielen, die talloze prijzen won en in Frankrijk door de boekhandelaars werd verkozen tot boek van het jaar. Wanneer schrijvers voor volwassenen zelf kinderen krijgen, raken ze vaak geïnspireerd om ook eens iets voor hen te schrijven. Dat heeft de jeugdliteratuur al een aantal mooie klassiekers opgeleverd, zoals Rudyard Kiplings Junglebook of A.A. Milne's
Winnie de Poeh. Maar ik durf te betwijfelen dat Claudels verhalenbundel het ooit tot kinderklassieker zal schoppen. Uit het titelverhaal blijkt dat Claudel veel waarde hecht aan kinderen: zonder hen zou de wereld een vreugdeloze, kleurloze plaats zijn. Dat de auteur een erg idyllisch beeld van kinderen heeft, blijkt uit zijn beschrijving van hun vluchtoord: de kinderen leven er een Pipi Langkousachtig bestaan, en "niemand kreeg er ooit op zijn kop! Niemand!" Maar Astrid Lindgren liet in haar boeken duidelijk doorschemeren d…Read more
Winnie de Poeh. Maar ik durf te betwijfelen dat Claudels verhalenbundel het ooit tot kinderklassieker zal schoppen. Uit het titelverhaal blijkt dat Claudel veel waarde hecht aan kinderen: zonder hen zou de wereld een vreugdeloze, kleurloze plaats zijn. Dat de auteur een erg idyllisch beeld van kinderen heeft, blijkt uit zijn beschrijving van hun vluchtoord: de kinderen leven er een Pipi Langkousachtig bestaan, en "niemand kreeg er ooit op zijn kop! Niemand!" Maar Astrid Lindgren liet in haar boeken duidelijk doorschemeren d…Read more
Copyright (c) Vlabin-VBC
Twintig verhaaltjes voor volwassen kinderen. Of voor kinderlijke volwassenen, al naar gelang. Als ze maar van lezen houden! Zoals Lucas, die in zijn boeken een veilige schuilplaats vindt tegen de pesterijen van zijn ouders en broer. Niet dat het daar altijd rozengeur en maneschijn is. Zeker niet. Ook in deze verhalen niet. Zo zitten de nachtmerries van Louis vol bloederig mensenvlees. Wat dan voor Wahid uit Bagdad weer dagelijkse werkelijkheid is. Probeer er dan maar eens de moed in te houden. En dat doen ze, die "kleine veroordeelden tot dit leven en dit lot". Gelukkig maar dat Zazie op haar elfde een medicijn uitvindt om mensen weer lief te maken, Raymond, de oude nachtmerriejager, erg goed is in zijn vak en er wel "duizend maanden mei" zijn. En laat die blaaskaakjes, die opa's sprookjes te min vinden, maar lekker blijven gamen. Tragiek en troost, verwachting en vervulling, het zit er allemaal in. Verwoord in poëtische nuances tussen licht en donker, waarbij de tekeningen in kleur v…Read more
-
Philippe Claudel