In Benno buitengewoon vertelt het hondje Benno op de speelplaats wilde verhalen over zijn vader: die zou astronaut zijn en in een raket naar de maan vliegen. En ook thuis verzint Benno verhaaltjes voor zijn kleine broertje: over een draak op het schoolplein, die ze weggejaagd hebben met de tuinslang. Wanneer Benno's kleren geleden hebben onder de woeste spelletjes die hij op school gespeeld heeft, verteld hij zijn mama dat het de groten waren, die zijn broodtrommeltje wilden afpakken. Wanneer zijn ouders hierop naar school willen gaan, beseft Benno dat al zijn leugens en verzinsels zullen uitkomen. Uiteindelijk ziet hij in dat jokken niet mag, maar verhaaltjes verzinnen voor zijn kleine broertje wel. Voor mij neemt het verhaaltje een wat abrupte wending en blijft de grens tussen jokken en verzinnen ook voor de lezer nog vaag. Van een echt sterk verhaal kan dan ook nauwelijks sprake zijn, de moraal overheerst.

In Benno is nooit bang heeft Benno ook een grote mond, en schept er over op dat hij nooit bang is. Zijn vriendje Max maakt hij uit voor schrikluis, die niet in bomen durft klimmen, of op de schommel durft staan of niet naar griezelfilms durft kijken. Maar dan zit er bij het voetballen plots een grote spin op Benno's hand. Terwijl Benno begint te huilen en te gillen, zet Max het diertje heel rustig elders in de tuin. Die nacht is Benno doodsbang dat Max tegen iedereen op school zal vertellen hoe bang hij wel was en dat ze hem dan zullen uitschelden. Dan biecht Benno alles op aan zijn vader, en samen gaan ze onder Benno's bed op zoek naar monsters. Gelukkig heeft Max niets verraden, en Benno lacht hem niet meer uit. Max durft trouwens sindsdien meer, en Benno durft nu ook te zeggen als hij iets niet durft.

Net als in het eerste prentenboek ligt het lesje er nogal dik bovenop. In de kleuterklas zie ik dit boek dan ook als een aanleiding om met de kinderen over bang zijn, stoer doen en uitlachen te praten. [Karin Van Camp] Masquer le texte

In dit vierkante prentenboek speelt hondje Benno kampioen durfal. Hij noemt zich “beresterk” en “nooit bang”. Niemand weet echter dat hij ’s nachts bang is voor monsters en spoken. Max is in Benno’s ogen een angsthaas (“schrikluis” in Vlaanderen) en wordt daarom uitgelachen. De rollen worden omgekeerd als Max Benno redt van een spin die op hem zit. Bovendien is hij zo tactvol op school niets over Benno’s angst te vertellen. Als de vader van Benno ook vertelt angsten te hebben, durft Benno dat ook te uiten. Voor iedere dubbele pagina maakte de auteur (1960) links een zwarte tekst waarvan sommige kernwoorden in een kapitale 24-puntsletter op een fond in gevarieerde kleuren is gedrukt. Rechts maakte de illustrator (1963) de kleurige illustratie, eenvoudig van vormgeving, met weinig overlappingen, in gouache en contépotlood. Vanwege de thematiek is dit boekje een charmante aanvulling voor het 'bange bibliotheekje' van 3- tot 5-jarigen en een geschikt opstapje voor (groeps-)gesprekjes over dit onderwerp in peuterspeelzalen en groepen 1 en 2 van de basisschool. Masquer le texte

Benno is een hondje en een braniemaker. Hij beweert dat hij van niets bang is en lacht Max, die minder durft, uit. Maar als er op een keer een spin, een hele grote, op zijn hand komt zitten is Benno heel bang. Gelukkig is er dan Max die de spin pakt en in het gras zet. Van dan af is Benno ook bang voor monsters onder zijn bed. Maar hij is nog banger dat Max zou gaan vertellen op school dat Benno-ben- nooit-bang, wel bang is voor spinnen. Hij vertelt alles over zijn angsten aan zijn vader en die stelt hem gerust: ook vaders zijn weleens bang. En Benno, die heeft Max nooit meer uitgelachen. De illustraties zijn duidelijk en tamelijk mooi. De tekst is dat ook maar hij klinkt iets te belerend. Het boekje is geschikt om 'uitlachen' te bespreken in een kleuterklas.